معماری در دنیای چند جهانی تحلیل رابطه میان معماری و بستر فرهنگی بر اساس دیدگاه تعاملی

چندجهانی شدن، به شرایطی اطلاق می شود که در آن شیوه های مختلف مواجهه با موضوع جهانی شدن، در قالب نگرش منطقه گرایی و رویکرد جهانی- بومی شدن به رسمیت شناخته می شود. در چنین موقعیتی، موضوع شیوة تعامل معماری و فرهنگ، به عنوان یکی از جنبه های رابطة انسان و محیط مصنوع و با هدف ارتقاء کیفیت آن، چالشی قلمداد می گردد که بر حوزة اندیشه و به تبع آن عمل معماری سایه افکنده است. برای مواجهة کارساز با چالش مذکور، بازتعریف دو واژة فرهنگ و معماری  و تبیین ساختار تعاملی آن ها در عرصة تفکرات جهانی ضروری است. پژوهش حاضر بر آن است تا با استفاده از روش تحلیل محتوای معنایی و روش تحلیل منطقی، برخی از بسترهای مؤثر برتعاملات میان فرهنگی را با نگاهی ژرفانگر، تحلیل نماید. فرض بر این است که اگر گفتمان معمارانه، در عرصة تعاملات جهانی بر اساس فرهنگ های منطقه ای و بر اساس تبیین چهار واژة «فرهنگ»، «فناوری»، «هویت» و «مکان» گسترش یابد، روابط میان فرهنگی در سایر حوزه های علمی و هنری، با بالندگی بیشتر و مبتنی بر اهداف دست یافتنی تر، گسترش خواهند یافت.